Estes Eidos teñen a mesma cor e textura que os de Rochas de interior, dos que se diferencian polo feito de estaren localizados a carón do mar. Pola súa exposición ao impacto das ondas, constitúen un terreo de características diferentes ás formacións rochosas de terra adentro. A diferencia das rochas costeiras intermareais, estas non fican nunca completamente mergulladas.

Rochas costeiras que fican baixo o mar nos momentos de marea alta. Isto fai que alberguen un tipo distinto de ecosistemas, con presencia de pequenas pozas, algas, mexillóns, percebes, etc. Normalmente están máis húmidas que as rochas costeiras supramareais, o que representa un maior risco de esvarar ao camiñar sobre elas. 

Os cantís sobre o mar danse sobre todo nas costas occidentais das Cíes, onde se atopan os máis altos de todo o Parque. Son pendentes moi acusadas esculpidas polas ondas e os ventos oceánicos, onde só medran especies de plantas con alta tolerancia ao sal, coma o perexil de mar (Crithmum maritimum), o fento mariño (Asplenium marinum), a herba das culleres (Cochlearia danica) e a herba de namorar (Armeria pubigera)

Eidos onde predomina o toxo. Nas zonas máis expostas aos ventos, tende a crecer a especie Ulex humilis ou toxo mouro, unha especie algo máis pequena que o Ulex europaeus ou toxo arnal, que medra en áreas máis resgardadas. Entre eles medran os fentos, as uces (estas ausentes de Cíes), e outras especies típicas do monte baixo.

Zonas con alta densidade de arbustos de gran tamaño, especialmente xestas, con baixa ou nula presencia de toxos. En Ons e na illa de Vionta dase a chamada xesta de Ons (Cytisus insularis) un endemismo que só se atopa nestas Illas e na praia de Barra, en Cangas.

represéntanse no taboleiro coa aparencia que as Rochas costeiras, coa diferencia de que non limitan cun Eido de mar.

Zona mesta de abruñeiros. Se ben os abruñais son un tipo de bosque, no xogo diferéncianse do Tipo de Terreo de “Bosque” polas características dos propios abruñeiros, que adoitan formar barreiras moi difíciles de atravesar polo enleado das súas pólas cubertas de espiñas. 

Bosque composto na súa maior parte por frondosas autóctonas, tales como carballos, sabugueiros, salgueiros, castiñeiros, amieiros… Nestes bosques, o solo soe estar poboado de fentos, uces, toxos, xestas ou herba. Porén, os Eidos marcados como Fraga, considéranse un tipo de terreo menos impenetrable que as toxeiras ou matogueiras propiamente ditas.

Formación arbórea onde predominan os piñeiros. Adoitan ter un sub-bosque de fentos ou area mesturada con frouma, cando están próximos ás praias. 

Estas plantacións, realizadas durante o século XX, constitúen hoxe unha grande ameaza para os ecosistemas do Parque, polo seu carácter invasivo e o agravamento que causan na seca propia dos arquipélagos. Na actualidade, están sendo reemprazados por plantación de especies autóctonas ou matogueiras propias das illas. Aos pés destas árbores soen medrar fentos e algúns toxos ou herbas, ademais de especies de árbores autóctonas que tratan de abrirse paso para captar a luz do sol.

Zona húmida abundante en xuncos e/ou canas. Poden ser zonas con presencia de auga salgada ou doce na superficie, brañas, lameiros… Nos arquipélagos poden atoparse distintos tipos de xuncos. A illa de Sálvora é particularmente rica nestas formacións, especialmente na súa parte norte.

Eidos nos que predomina o ecosistema de dunas costeiras. Son un terreo fráxil que adoita estar prohibido ao paso humano. Os PX, por encarnaren seres máxicos que, no fondo, representan personificacións da natureza, si poden percorrelos. O chan das dunas, onde enraízan as plantas propias destes ecosistemas, tende a ser máis firme que a area das praias propiamente ditas.

A franxa da praia ata onde chegan as ondas resulta máis chá e máis fácil para o desprazamento que a zona de area seca. Porén, nalgúns casos, estas areas poden ser de tipo fangoso e traizoeiro, e nelas é fácil afundir.

As zonas urbanas son Eidos con varias casas ou edificios habitados ou frecuentados acotío por seres humanos. Estes espazos representan un perigo para os seres máxicos, pois, alén dos vehículos a motor que poden atropelalos, algúns humanos aínda teñen a capacidade de velos, e o encontro con estes causará a transoformación dos seres máxicos en animais, pole ou en seres humanos eles mesmos, tal e como se indica na Táboa de Tirada de Accidentes en Zona Urbana (a pé ou sobre montura terrestre)

Os vieiros e sendas marcadas no taboleiro permiten atravesar Eidos de terreo difícil evitando os atrancos propios destas zonas. Un PX ou PNX que segue un camiño avanzará entre as pousas ou paradas do camiño sen atender ás fronteiras entre os Eidos nin gastar os Puntos de Movemento que lle custaría percorrelos campo a través. Os animais, polo xeral, non seguen os camiños, salvo cando van montados por un xinete.