Eido de Mar que limita con un ou con varios Eidos de terra (incluídos illotes), e que entraña para os que o atravesan o risco de ser guindado polas ondas contra as rochas da costa.  Por elo, os Accidentes nestes Eidos son máis perigosos que en zonas de Costa Tranquila.

Levan o número de Eido en cursiva e en cor vermella.

Eido de Mar que limita con un ou con varios Eidos de terra (incluídos illotes), que non representa tanto perigo para os que o cruzan como os Eidos de Costa Perigosa, debido á menor ferocidade do mar nestas zonas.

O seu número de Eido vai en cursiva e cor branca.

Eido de Mar non costeiro nin de Alta Mar. Levan o número de Eido en cursiva e de cor branca.

Os cantís sobre o mar danse sobre todo nas costas occidentais das Cíes, onde se atopan os máis altos de todo o Parque. Son pendentes moi acusadas esculpidas polas ondas e os ventos oceánicos, onde só medran especies de plantas con alta tolerancia ao sal, coma o perexil de mar (Crithmum maritimum), o fento mariño (Asplenium marinum), a herba das culleres (Cochlearia danica) e a herba de namorar (Armeria pubigera)

Estes Eidos teñen a mesma cor e textura que os de Rochas de interior, dos que se diferencian polo feito de estaren localizados a carón do mar, o que implica que están bordeados, polo menos por un lado, pola liña da costa da preamar.

Represéntanse no taboleiro coa aparencia que as Rochas costeiras, coa diferencia de que non limitan cun Eido de mar.

Zonas con alta densidade de arbustos de gran tamaño, especialmente xestas, con baixa ou nula presencia de toxos. En Ons e na illa de Vionta dase a chamada xesta de Ons (Cytisus insularis) un endemismo que só se atopa nestas Illas e na praia de Barra, en Cangas.

Poden ser pradarías, uceiras (salvo en Cíes), gándaras, chancelas de terra, folgueiras, agras, etc. Caracterízanse por teren poucos ou ningún arbusto de gran tamaño e constituíren un terreo doado ao paso, chan ou en suave pendente.

Bosque composto na súa maior parte por frondosas autóctonas, tales como carballos, sabugueiros, salgueiros, castiñeiros, amieiros… Nestes bosques, o solo soe estar poboado de fentos, uces, toxos, xestas ou herba.

Formación arbórea onde predominan os piñeiros. Adoitan ter un sub-bosque de fentos ou area mesturada con frouma, cando están próximos ás praias. 

Conxunto de loureiros. Danse en Cortegada. Non deben confundirse coa laurisilva, un tipo de ecosistema propio das illas da Macaronesia.

Zona húmida abundante en xuncos e/ou canas. Poden ser zonas con presenza de auga salgada ou doce na superficie, brañas, lameiros… Nos arquipélagos poden atoparse distintos tipos de xuncos. A illa de Sálvora é particularmente rica nestes ecosistemas, especialmente na súa parte norte.

Eidos nos que predomina o ecosistema de dunas costeiras. Son un terreo fráxil que adoita estar prohibido ao paso humano. Os PX, por encarnaren seres máxicos que, no fondo, representan personificacións da natureza, si poden percorrelos. O chan das dunas, onde enraízan as plantas propias destes ecosistemas, tende a ser máis firme que a area das praias propiamente ditas. Levan o número de Eido en negro. 

Zona das praias que nunca é cuberta polo mar, é dicir, por riba da liña da costa de preamar. Levan o número de Eido en negro. 

Os vieiros e sendas marcadas no taboleiro permiten atravesar Eidos de terreo difícil evitando os atrancos propios destas zonas. As criatyras que seguen un camiño avanzan entre as pousas ou paradas do camiño (os círculos brancos representados sobre a liña alaranxada que marca o trazado do camiño) sen atender ás fronteiras entre os Eidos nin gastar os Puntos de Movemento que lle custaría percorrelos campo a través.

A zona e area húmida das praias forma parte da zona entremareas, polo que non se ten en conta neste regulamento. Esta comprendida entre as dúas liñas amarelas que marcan o límite da preamar e da baixamar, e o seu número de Eido vai seguido dunha letra (a, b, c, d…). En versións avanzadas do regulamento, estas zonas poden albergar areas fangosas que se poden comportar como areas movedizas para algúnhas criaturas.

Rochas costeiras que fican baixo o mar nos momentos de marea alta. Isto fai que alberguen un tipo distinto de ecosistemas, con presencia de pequenas pozas, algas, mexillóns, percebes, etc. Normalmente están máis húmidas que as rochas costeiras supramareais, o que representa un maior risco de esvarar ao camiñar sobre elas. Do mesmo xeito que os Eidos de Area húmida, non se teñen en conta neste regulamento. Son recoñecibles porque están comprendidos entre as dúas liñas amarelas que marcan os límites da marea, e por levar o número de Eido seguido dunha letra. A súa cor é máis escura que a dos Eidos de area húmida, e teñen a mesma trama de liñas rectas dos Eidos de rocha, aínda que máis atenuada.